Afgelopen maand ben ik voor ons project naar India afgereisd waar wij samen met een lokale organisatie in de deelstaat Andhra Pradesh een zogeheten “child labour free zone” (kinderarbeidvrije zone) aan het opzetten zijn.
Inmiddels is er een projectcoördinator aangesteld die vervolgens 4 mobilisers (1 per 2 dorpen) heeft aangenomen. Deze mobilisers komen uit het gebied zelf. We streven ernaar de sociale norm ten aanzien van kinderarbeid en kindhuwelijken te veranderen en daar spelen deze personen een belangrijke rol in. Ze hebben een eigen kantoortje in Ballikuruva. Dit is een van de 8 dorpen van het project. Ik was aangenaam verrast over de betrokkenheid en uitstraling van deze personen. De projectleider heeft 20 jaar ervaring met het opzetten van Child Labour Free Zones en is erg positief en enthousiast. Hij is inmiddels 4 maanden werkzaam voor ons project. Tijdens mijn bezoek aan het project hebben we een aantal scholen bezocht. Ik merkte meteen al hoe goed hij op de hoogte is van alle problematieken en hoe bekend hij is bij de docenten en ouders. Dagelijks gaat hij zowel ’s ochtends alsook ‘s middag, met een van de mobilisers mee naar een school in een dorp. ’s Ochtends wordt er geïnventariseerd welke kinderen er die dag niet op school zijn. Daarna gaan ze naar de betreffende gezinnen om te kijken waarom de kinderen niet op school zitten. Het kan natuurlijk zijn dat een kind ziek is, maar ook komt het voor dat het kind aan het werk is. In dat geval proberen ze met de ouders te praten en hen te overtuigen dat het in het belang van het kind is dat hij/zij naar school gaat. Ook wordt er gekeken of er kinderen zijn die helemaal niet naar school en daar dus ook niet ingeschreven staan. De eerste inventarisatie van deze groep kinderen is tijdens de baseline studie al gedaan, maar in de praktijk is gebleken dat dit een dynamische ontwikkeling is waarbij er zelfs kinderen zijn ‘ontdekt’ die eerder nog niet waren gesignaleerd. De projectcoördinator verwerkt alle verzamelde gegevens van de mobilisers en maakt hier overzichten van zodat exact bekend is met welke kinderen en met name met welke ouders contact onderhouden moet worden.
In deze lijsten staan gegevens zoals leeftijd, groep, reden dat ze niet naar school en namen van de ouders. Het was erg indrukwekkend voor mij om te zien hoe gepassioneerd de mobilisers hier mee bezig zijn, iets wat mij diep heeft geraakt.
De 4 mobilisers zijn twintigers die nu een nieuwe baan hebben dankzij ons project. 1 van de mobilisers werkte eerst in een groeve en een ander was leraar. Alle 4 zijn ze enorm gedreven. Uiteraard moeten ze ook nog wel leren, onder andere hoe ze gesprekken met ouders en leerkrachten het beste kunnen voeren. Ook hebben ze contact met lokale ambtenaren. Iets dat ze daarvoor nog niet gedaan hebben. Met begeleiding van de ervaren project coördinator leren ze gaande weg hoe ze de gesprekken het beste kunnen voeren. Het antwoord op mijn vraag waarom ze voor deze baan hebben gekozen was unaniem: ze willen dat alle kinderen naar school gaan, maar ook dat ouders en lokale ambtenaren ervan overtuigd raken dat het voor iedereen beter is als de kinderen onderwijs krijgen. Het was opvallend om te merken hoeveel inwoners van de 8 dorpen al bekent zijn met ons project. Zowel de leraren als verschillende opgerichte comités zijn erg enthousiast over het project, omdat ze in die vier maanden al zoveel ontwikkelingen zien.
De mobilisers krijgen kinderen naar school, een groot succes, maar ze krijgen soms ook vervelende opmerkingen of woorden van ouders omdat de noodzaak om te werken soms te groot is. In een volgende blog zal ik hier verder op in gaan. Een ander probleem dat in deze specifieke regio speelt is migratie. Veel gezinnen vertrekken voor een periode van 4 maanden naar een ander gebied om werk te zoeken. Dit is op zich niet erg, maar doordat ze hun kinderen meenemen betekent dit dat zij 4 maanden geen onderwijs krijgen. Gelukkig is hier nu een oplossing voor gevonden, maar daarover vertel ik volgende keer meer!
