Het klinkt als een spannend jongensboek maar is een van de meest schrijnende dingen die ik ooit in mijn leven gezien heb.
In ons projectgebied wonen een aantal families die hun geld verdienen met het vangen van ratten voor de boeren zodat hun oogst beschermd wordt. Dit is nobel werk alleen trekken deze families 8 maanden per jaar rond van gebied naar gebied. Vaak met de hele familie, en kinderen dus ook. Scholing is totaal niet aan de orde en tijdens gesprekken die we hebben gevoerd met deze mensen blijkt dat ze school niet kennen, nooit naar school zijn geweest of het nut er niet van inzien. Door het werk van de mobilisers kennen ze het nu wel, maar schamen ze zich om naar school te gaan omdat ze vaak jaren achterliggen met onderwijs.
Hoe lossen we dat op? Een van onze mobilisers geeft enkele kinderen in de avonduren bijles. De kinderen leren wat school is en wat het hun kan bieden. Dit werkt, de eerste kinderen zijn inmiddels ingestroomd op de normale scholen. Voor de families van deze kinderen blijft dit een vreemde situatie, ondanks de vele gesprekken en bezoeken van mobilisers zien zij het nut niet in van onderwijs. Voor mij is dit onbegrijpelijk, maar dit is een ‘mindset’ die door jaren heen gevormd is. Er waren bijvoorbeeld ook kinderen van 16 jaar bij ons bezoek aanwezig, deze waren bijna allemaal al uitgehuwelijkt en sommige hebben zelfs kinderen!
Het is een hele moeilijke opdracht om hier resultaat te halen, dat zie ik zelf ook in. Ik vraag me af of we deze ‘mindset’ bij de ouders kunnen veranderen. Het is bijna onwerkelijk om deze verhalen te horen. Voor de goede orde, de rattenvangers werken 6 dagen per week en verdienen ongeveer € 2,50 per dag! Het druk maken of de Wi-Fi wel werkt of wat we vanavond eens zullen eten wordt dan wel erg betrekkelijk!
